Yalnız olduğumu anladığım zaman...
Annem babam var ama artık ben “kazık” kadar bir insanım deyince ve onları üzmemek ya da onların dedikleri ile üzülmemek için onlardan bile sakındığım sırlar tutmaya başlayınca.
Çoluğum çocuğum var ama “ben onlar için varım, onlar benim için değil” dediğim zaman..kendimden öte onları koyduğumda.
Erkekleri sevdiğim ama onların aslında benim vereceklerimin sadece küçük bir kısmını istediğini ve geri kalanını umursamadığını anlayınca...ya da karşıma çıkanların şimdilik aksini ispat edemediğini görünce...
Ve hayatı her türlü dalgasına rağmen sadece kendi irademle, kendi kendime, dalgaya alabildikçe, dalgalarda seyredebildikçe ve bütün bunları farkettikçe de tatlı bir gülümsemeyi becerebildikçe büyüdüğümü anlıyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder