İstanbul’un en yüksek eğitimli insanlarının yaşadığı bir semtteyim. Hem de en eski semtlerinden birisinde. Evlerden piyano seslerinin yükseldiği, mangal partilerine aryaların eşlik ettiği bir semtteyim. 40 yıldır aynı evde oturan, 40 yıldır birbirleriyle komşuluk eden insanlar yaşıyor bu semtte. Huzur bozacak sonradan görmelere, sonradan gelmelere göre bir yer de değil burası; aşağı yukarı benzer aile yapıları, benzer eğitimler, benzer meslekler. 40 yıldır bu mahallede oturan ailelerin çocukları büyüyüp başka semtlerdeki evlere yerleşirken, kendilerine benzer ailelerin çocukları da başka mahallelerden kalkıp buraya gelmiş ve yerleşmiş haldeyiz.
8 yıldır bu mahallede oturuyorum. 8 yıldır da birbirimizle çay içerken, kapı önünde sohbet ederken, yolda selamlaşırken, birbirimizin çocuklarını/torunlarını severken, kayıplarımızda başsağlığı dilerken, mahallenin yaşlıları gençlerine tavsiyelerde bulunurken, ülkemizin politik olarak “ötekileştirilmiş” azınlığı olmamızın en temel nedeninin, birbiriyle komşuluk eden insanların yaşadığı bu mahalle dekorunda aslında birbirimize hiç saygımız kalmamasının olduğunu ne yazık ki acı bir şekilde görüyorum.
Ey komşum,
Ortak ödediğimiz vergilerle yapılan bu sokaklarda sen evinin önüne bir trafik kukası koyarsan, yan komşunun arabasını yarım metre senin yerine kaydırmasına tahammül edemezsen, kızın yaşındaki komşuna kendi kızına söylenmesini asla kabul edemeyeceğin sözlerle hakaret edersen, yakında politik sembollere bile ihtiyacımız kalmayacak.
Ey komşum,
Sokağın başındaki konteynera kadar 15 metre yürümeye üşendiğin için, çöpünü kimsenin görmediği saatte benim apartmanımın duvarına bırakmaya devam edersen, komşuluk dayanışmasına ihtiyaç duyduğun bir anda da benim kılımı kıpırdatmam için hiçbir nedenim olmayacak.
Ey sokağımdan geçen dostum,
Köpeğinin kakasını benim çocuğumun parka giderken yürüdüğü kaldırımın üzerine bırakmaya devam edersen, benim çocuğum senin çocuğunla beraber yaşayacağı gelecekte birbirine bok atmayı normal mi sayacak???
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder