Geçenlerde bir film seyrettim. 17 yaşındaki Amber, elinde hocasının hediyesi olan gitarı ile otobüse biner. Cam kenarındaki koltuğa gitarını yerleştirdikten sonra yanına da kendisi oturur. Yolculuk başlar başlamaz sol taraftaki koridorda oturan küçük kız, Amber’a sorar “ Sen müzisyen misin ?”. Amber’in bu soruya cevabı hayır olur. Küçük kız yine sorar “ Peki o zaman neden gitarın var?”. Bu arada söz konusu gitarın vintage bir Martin olduğunu söylemeden geçemeyeceğim.
Çocuk yogası ile ilgili bir workshopa katılmak için yola çıktım. Bu kez yolculuk Milano’nun bir köyüneydi. Uçağa bindiğimde şunu biliyordum ki bu yolculuk sadece çocuk yogası üzerine değil, içimdeki çocuğa bir yolculuk olacaktı.
Farklı hayat hikayeleri ve meslekleri olan 25 kişi ile Miri Piri adındaki eski bir taş evde bir araya geldik. Hepimiz o an farkında değildik ama hep beraber oyun oynamak için buluşmuştuk.
Ve oyun oynamaya başladığımız anda herkesin içindeki çocuk ortaya çıkmaya başladı, bir rahatlama oldu ve herkesin içindeki gerçek neşe ortaya çıktı. Çocuklar gibi oyun oynuyorduk.
İki çocuk annesi olarak ‘çocuklarımla hiç böyle oyun oynamış mıydım?’ diye kendime sordum ve bir an içim burkuldu. Çocuğum istiyor diye oynadım, oyun oynamanın çok faydalı olduğunu bildiğim için bir görev gibi oyun oynadım. Bazen canım sıkıldı, başka bir şey yapmak istedim yani kendim için oyun oynamadım.
İçimizdeki çocuğu ne kadar da çok hapsediyoruz, kapatıyoruz. Halbuki o orada ve dışarı çıkmak istiyor. Büyük, küçük herkesin ihtiyacı oyun oynamak. Büyüdükçe oyunu farklı oynamaya başlıyoruz. Oynadığımız oyun sıkıcı esasında. İşe giriyoruz, para kazanmaya çalışıyoruz ve tüketiyoruz. Hatta sanal oyunlarla avunmaya çalışıyoruz. Bunları yaparken anlık zevk alıyoruz ama daimi neşe, mutluluk yok. Paylaşım var gibi gözükse de bedensel bir enerji ortaya çıkmıyor, tam tersi hapsedilmiş oluyor. Sonra dönüp mutluluğu aramaya başlıyoruz. Sebebini bulmaya çalışıyoruz. İçimizdeki neşeyi nasıl dışarı çıkaracağımızı bulmaya çalışıyoruz. Komplike düşünüp, zor yollardan bunu elde etmeye çalışıyoruz.
Zamanın çocukları bizim çocukluğumuzdaki gibi oynamaz diyenler için Miri Piri’de çok güzel bir deneyim yaşadım. 4, 9 ve 11 yaşlarında üç çocuk kağıttan uçaklarla saatlerce, bıkmadan oynadılar. Etraflarına neşe saçtılar. Oyun basit ve özdü ve belki de bu yüzden oyun oynamaları uzun sürmüştü.
Kendi hayatımıza bir bakalım. Hiç basit ve öz bir şeyden zevk almadığımız oldu mu? Mesela kumsalın üstüne bir havlu serip uzanmak, nehire girip yüzmek, şelale altında durmak, güneşin doğuşunu seyretmek, dans etmek, şarkı söylemek, taş üstüne resim yapmak, ağaçtan dut toplamak, dolunayda denize girmek, yalın ayak doğada yürümek, sabah 4:30 da kalkıp doğada yoga yapmak ... Bu sırada bu yaz bunların hepsini ben yaptım J
Bunları yaparken kalbimize dokunmuyor muyuz? Benim kalbim çok kuvvetli bir şekilde attı. Çok mutlu oldu. Duygularım coştu. Doğayla bütünleştim.
Oyun oynamakla da işte böyle kalbimize dokunuyoruz. Sadece “O an” da olup oyun oynamak, bütün dertleri bir kenara atmak, samimi, sıcak bir iletişim kurup oynamak, paylaşmak, dokunmak, hissetmek, oyuna dahil olmak, yöneten-gözetleyen değil oynayan olmak, pasif değil aktif olmak, enerjinin dışarı çıkmasına izin vermek.
Bayramda ailemle birlikte anne-babamın evinde muhteşem bir hafta geçirdim. Oyunlar oynadık ve sadece “O an” da olduk. Her bir andan müthiş keyif aldım.
8 yaşındaki yeğenim Sim o haftanın sonunda bana dedi ki “Seninle olmaktan ilk defa zevk aldım. Sanki seni yeniden tanıdım.”
Sim’in bana söylediği bu cümle işte bunun kanıtı. İlk defa çocuklar gibi çocuk oldum. İçimdeki çocuk ortaya çıktı!!!
Ne bekliyorsunuz hadi gidip OYUN OYNAYIN J
Fotoğraf: Semih Yalman
Dün?...Geçen hafta?...Geçen ay?...Geçen yıl?....Ne hissettin?
Yoksa hatırlamıyor musun?... Ne hissediyorsun?
Neyi bekliyorsun?...
When will be the time, you will do something for the first time?
Sezen’in (Aksu) her dönemime uygun düşen bir şarkısı vardır..
Taaa, orta 2'de ilk aşkımın bana artık yeterince ilgi göstermediğine inanıp, kendi iç acımı “Git” şarkısı ile yatıştırmaya çalışmıştım. Minik bedenime o zamana göre ağır gelen sancılar içerisinde (şimdi düşününce gülümsemeden edemiyorum), hiç bir açıklama yapmaksızın ayrılmak istediğimi söyleyivermiştim.. Sanırım, ilk sancılı ayrılık kararımdı :)
Geçen gün, ayrılma kararı almanın, dalgalarla boğuşarak, bir o yana bir bu yana yalpa yapa yapa ilerleyen teknenin artık yeterince güvenli olmadığına inanıp, ne olacağını bilmeksizin, denize atlamaya benzediğini düşünürken buldum kendimi. Şaşırtıcı geldi önce ama biraz daha düşününce anlamlı olmaya başladı benzetme. (Her şeyi dönüp dolaşıp denizle anlatıyorum, takıntılı mıyım diye sordum kendi kendime :) ). Sanırım yaşadıklarımı bu şekilde daha iyi anlıyorum .. onun için sorgulamayı bırakıp, düşünmeye devam ettim)
Birliktelik bu benzetmede tekne ise, ayrılık da tekneyi bırakıp denize atlamak gibi. O zamana kadar teknede yaşadıklarını, şakalar, gülüşmeler, sancılar, üzüntüler dolu bir sürü anıyı, sağına soluna güzel gözüksün diye taktığın süsleri, verdiğin tüm emekleri, hepsini bir kalemde, bir atlayışla bırakıp gidivermek. Hareketin kendi çok kolay da yapmaya karar vermek ne kadar zor.
Hiç kimse, “Ayy, cok fena anılar yaşayacağım. Aldığım gibi de satarım ben bu tekneyi” diye bir şey almaz hayatının içine.. Pembe panjurlu hayallerden, soğuk sulara atlayışa kadar geçen, zamandan bağımsız, uzuuun bir süreç…
Tekneden atladıktan sonra artık yalnızsın soğuk suların içinde.. İşte o soğuk sular, atladığın teknenin gidişine hüzünle bakakalmışken, yüzmek gerektiğini hatırlatır sana. “Hayat devam ediyor, hadi yüz, hayata baska türlü karışmak icin atlamadın mı suya” der.. Hüzün gitmese de bir süre, yüzmek için kollar başladı mı hareket etmeye, yüzme zamanla ritmini bulur.
Sen yüzerken kendi dünyanın içinde, bir kara parcası gözükür ilerilerde bir yerde. Kara parçasına vardığında fark edersin ki yenilenmiş, değişmişsindir. İçinde bulunduğun tekneyi bırakmış, denize atlamış, karaya kadar da yüzmüş, biraz yorgun biraz şaşkın ama daha kaslı biri olarak basarsın toprağa.. Yeni bir ben keşferek, ilk adımlarını ürkekçe atarsın..
Sonra Sezen’in bir şarkısını duyarsın sana uygun. Fark etmeden, o şarkıyı mırıldanarak karışırsın hayata sanki hiiiiç bir sey olmamış gibi..
Hayat sana teşekkür ederim.. (http://sezen.onlinecosmos.com/albumleri/a15.htm#11)
Şimdiden herkese mutlu bayramlar..
Hiç böyle olacağını düşünmemiştim...hatta bir şoför fikri oldukça itici gelmişti ne yalan söyleyeyim ancak bir vesile ile bu rahatı yaşayınca da bırakmak imkansız...Büyük şehir insanı ne kadar yoruyor ve biz yük üstüne yük bindirmeyi seven kurumsal dünyanın ve evlerimizin hırslı kadınları görevleri delege ederken ne kadar da çekimseriz...ne kadar az talepkarız aslında kendi rahatımız için..ya da belki ben böyleyim...bazen mazoşist olduğumu bile düşünüyorum inanın. İyi ki varsın şoförüm...Sen benim dünyamı kurtaran adamsın!
Ey güzel insan ! Şahane insan taksi şoförü, neredesin ? Yada nerede senin gibi insanlar ?
O gün , arabamı sattığımdan beri çokça yaptığım üzere, arkadaşımla beraber bir taksi çevirdik. Bindik, indik. Para alışverişi tamamlandıktan sonra, iyi günler dileyip kapıyı kapatacakken o güzel insan bize “ İyi, güzel, bol şans dolu bir hayat dilerim “ dedi.
Hadi bakalım. Buyurun buradan yakın. Adam “gün” den geçmiş, “ güzel hayat” diliyor. Öylesine bir dumur haline girdim ki, kapıyı kapatırken ağzımdan yarım yamalak, şaşkınlıkla karışık bir” sağolun, size de “ çıkabildi ancak. Bir sonraki sahnede arkadaşımla birbirimizin suratına bakıyor ve şöyle diyorduk;
“Duydun mu ne dedi adam” ???
Öylesine alışmışız ki suratsız, mutsuz, kavgacı, her ortamda öfleyip püflemeyi adet edinmiş insanlarla çevrili olmaya. Aradan böyle numuneler çıkınca haliyle dumur olunuyor tabi. Aslında normalde olması gerekene şaşırıyoruz. Ne yazık. Vay halimize.
Ama benim hala ümidim var. Bu adam günde, mesela, yirmi kişi taşısa, onun bu sevgi dolu bakışı o taşıdığı yirmi kişiye yansısa, o yirmi kişide on kişiye yansıtsa, o on kişi de .......
Çok mu “halamın bıyığı olsa “ oldu acaba ?
İnsan dostundan ne bekler ki? Sevilmeyi, olduğu gibi kabul edilmeyi, doğruyu yanlışı bildiği gibi söylemesini, hayatlarının kesiştiği noktaları keyifle geçirmeyi, her şeyin anlaşılmadığı zamanlarda bile karşıklı konuşmayı, birbirini dinlemeyi ve birlikte eğlenmeyi.. İş bu kadar basitken, yeni dostluklara yelken açmak bazen ne kadar zor oluyor.. Bir kez öğretmişler, belli bir yaştan sonra dostluk kurmak zordur diye.. O zaman yeniyi denememek ne kadar kolay oluyor. Halbuki, her güzel olan sey biraz emek gerektirmez mi ?
İşte bunları düşüne düşüne ortak yolculuğumuz için yola cıktım. İçimde bir kıpırtı, tatlı bir heyecan, “Acaba nasıl olacak?” diye düşünmeden edemiyordum. Bir yandan da endişe havuzu kendi kendine dolup boşalıyor.
Yüzüme kocaman bir gülümseme koyup, “Her şey güzel olacak” diye düşünerek bindim tekneye. Balıkçılıkta, güzel bir tabir vardır, “Attım ağzına, gitsin boğazına” diye. Bilinmeze yaptığım ilk adımlarda, iyi niyetlerimi kısaca kendime hatırlatmak için kullanırım.
Sonuç ortada :) Her şey o kadar hızlı ve kısaca oldu ki.. Bir iki kaçamak bakis, samimi bir kaç soru ve tedirgin verilen yanıtlar ama sonunda hep kocaman bir gülümseme.. Aslında yok birbirimizden farkımız.. Hepimizin istediği güzel bir tatil ve olursa sonrasında da devam eden dostluklar..
Çok daha fazlası oldu..
“Aman ne iyi etmişiz”.. “Aman pek güzel düşünmüşsün Burcucum”
Geçenlerde çok tuhaf bir gün deneyimledim. Adeta koca hayatı bir günde yaşadım. En acısı, en tatlısı ile aynı gün içinde. Nişantaşı’na gittim; önce Amerikan Hastanesine. Çok sevgili arkadaşlarımız Erkhan ve Beyza’nın ikiz bebekleri Melis ve Berk’e hoşgeldiniz demeye. Anne ile babanın mutluluk ve heyecanları gözlerinden okunuyordu. Anne tüm ağrılarını unutmuş, bebeklerini birer birer kucağına alıp sanki bakmaya doyamadan emziriyor, baba da fotoğrafları hangi açıdan çekeceğine karar veremiyordu. Mutluluk telaşı ve yeninin heyecanı odanın havasındaydı. Onların bu özel mutluluğunu paylaşmak da benim için ayrı bir mutluluk ve gurur kaynağı olmuştu. Yarın, Türkiye’de yaşayan yabancı bir arkadaşımın kırkıncı yaşgünü. Ailesinin ve yakın arkadaşlarının uzaklarda olduğunu bildiğimden, hediye açma zevkinden mahrum kalmasını istemedim. Burcu’nun geçen yıl benim için hazırlamış olduğu hediyenin çok benzerini ben de ona hazırladım, bir sürü ıvır zıvırı, “tecrübeli bir kırk yaş üstünden hayatta kalabilmek için önerilerle” birlikte koca bir paket yaparak götürdüm. Ivır zıvır derken, gerçekten ıvır zıvırı kasdediyorum: hayatta bolluk dilemesi için bir nar, sağlıklı beslenmesi için bir elma, nazar değmemesi için bir nazar boncuğu...arada bir-iki tane de kayda değer hediye.
Kahvelerimizi içerken 40 yaşında olmanın ona ne ifade ettiğini sordum. Üç-dört cümle söyledi ki en sonuncusu çok çarpıcıydı: KENDİ BEDENİNDE MUTLU OLMAK: “Gençken, hep daha farklı olmak isterdik, daha farklı birisi olmadığımız için üzülürdük. Şimdi ise olduğumuz kişiden memnun olmayı öğrendik ve mutsuzluklarımız sadece dış faktörlerden kaynaklanıyor.”
Kendimi düşündüm. Biraz farkla beraber, benim için de doğruydu bu. Kendi bedenimde mutlu olmayı öğrenmek ise hiç kolay olmamıştı.
Çocuk sahibi olduktan sonra, daha farklı birisi olma arzum azalmıştı ama içimdeki iyi kız ve kötü kız anlaşmazlık giderek artıyordu. İyi kız herkesle ve herşeyle uyum sağlayan yanımdı. Kötü kız ise gerçekte ne istediğimi sorgulatıp duruyordu. Büyüdükçe,yani iyi kızla kötü kızın çekişmeleri arttıkça, etrafıma verdiğim tepkiler daha sert olmaya başladı. Boşandım. Hayatımda verdiğim en zor karar oldu. Ama herşeyin de başı bu oldu.
Kötü kız ilk kez galip gelmişti. İyi kız ilk kez kötü kıza boyun eğmişti, “sen haklısın” diyebilmişti. Sonra yaşanması belki de kaçınılmaz olan süreç başladı. İyi kız, pek çok şeyi yakıp yıkmak zorunda kaldı. Yanlış yazmadım, yakıp yıkmak zorunda kalan IYI kızdı. Kötü kızın ise sadece bazı isteklerinden fedakarlık etmesi yeterli olmuştu. Ailemle ilk kez kavga ettim. İşimi bıraktım. Başta kendi ailem, daha sonra da işyerimdeki yöneticilerim ve iş arkadaşlarım tepkilerimi hep ve sadece boşanma sonrası mutsuzluk olarak yorumladılar. Oysa bendeki büyük değişikliğin nedenini fena halde ıskaladılar.
Bugün iyi kız ve kötü kız çok iyi arkadaş oldular. Her konuda anlaşıyor, el sıkışıyor ve ortaya çıkan sonuç nedeniyle de birbirlerini kutluyorlar. İyi kız iş aramaya başladı, kötü kız bu süreyi 3 farklı projeyle değerlendiriyor, para bile kazanıyor. İyi kız ailesiyle nasıl bir ilişki kuracağını öğrendi, kötü kız ise istemediklerini kırmadan söylemeyi.
İlk kez benim için insanlar bu kadar endişeleniyor (işim yok, kocam yok, ne yer ne içerim???) Oysa iİlk kez cildim bu sağlıklı, vazgeçtiklerim için ilk kez içim bu kadar huzurlu ve ilk kez kendimi bu kadar üretici hissediyorum. Ve ilk kez oğlum benim için bu kadar sık sevgi ifadeleri kullanıyor...okuduğu kitaptan ya da yapmakta olduğu legosundan başını kaldırıp onu doğurduğum için bana teşekkür ediyor...
Bu hafta hiç tanımadığım bir kadın bana dönüp “Hayat Neden Bu Kadar Zor?” diye sorunca önce bir an durakladım ve sonra şu cevabı verdim. Bu zorluklar esasında bazı şeyleri daha net görebilmek ve anlayabilmek için karşımıza çıkıyor. Emin olun ki bir an gelecek ve siz hayatınıza beyaz bir sayfa açacaksınız. Hayat bazen çok güzel bazen de gerçekten çok zor olabiliyor. Öyle bir an oluyor ki, dünyanın en mutlu insanı oluyorsunuz. Bu hafta çok sevdiğim bir arkadaşımın ikizleri oldu. Hastane odasına girdiğimde gördüğüm en güzel resmi görmüştüm. Annenin bir tarafında oğlu Berk diğer tarafında kızı Melis yatıyordu. Bebeklerin keyfine diyecek yoktu, anne ise çok derin bir mutluluk ve huzur içindeydi. İşte on an, anların en güzeliydi. Huzur, sevgi ve mutluluk bir aradaydılar.
Geçen hafta ise çok sevdiğim bir arkadaşımın annesi, sevgili Ayla teyze vefat etmişti. O da anların en zor olanıydı. Arkadaşım annesini aniden kaybetmişti. Hayata isyan etmek yerine arkadaşımın yüzünde huzur ve sevgi vardı. Annesini annesinin isteyeceği gibi uğurluyordu. Onunla vedalaşamamıştı ancak o biliyordu ki annesi onunlaydı. İşte ben de o gün aynı hissler içindeydim. İçimde derin bir huzur ve sevgi vardı.
Hayatta yaşadığımız anlara nasıl baktığımız önemli. Hayat Neden Bu Kadar Zor? diye sormak yerine belki hayat şu anda sizden içinde bulunduğunuz durumu incelemenizi istiyor. Şu anda gerçekten önemli olan şey nedir?
Rüzgar kesildi.
Kaptan “ Motoru çalıştırmalıyız “ dedi. Sözleşmiş gibi hepimiz birden “hayır” demişiz. Motoru çalıştırmak demek bir yere doğru gidiyor olmak demek ya, yine bir hedef koymak demek ya ? Belli ki o an herkes orada olmaktan o kadar mutluydu ki, kimse “bir yerlere” gitmeyi istemedi. Amaçsızca salınsın istedik tekne denizde. “Bırak “ dedik kaptana, nereye gittiğimizin önemi var mı ?
Yeni boşanmış bir arkadaşım “Evliyken sürekli bir yerlere yetişme telaşındaydık. Şimdi bakıyorum da yetişecek hiçbir yer yokmuş aslında” demişti geçenlerde bir sohbet sırasında. Vay be dedim içimden. Gerçekten de öyle olduğunu o söyleyince anladım.
Bazen durmak lazımmış, sadece durmak. Hiçbir şey yapmadan ve düşünmeden sadece durmak. Şimdi aklıma geldikçe bunu deniyorum. Tabii eninde sonunda herhangi bir düşünce takılıyor bir yerlere ister istemez ama hemen kovalıyorum dallanıp budaklanmasına izin vermeden. Ve buda beni kendi sesimi bulmaya yaklaştırıyor galiba. Bilmiyorum. Deniyorum. Bakalım ne olacak? Ama bir şey var söylemek istediğim. İnsan ilk anlarda kendi sesini duymaya başladığında önce rahatsız edebiliyor duydukları. Ama zamanla alışıyorsun.
Kolay değil 40 yıllık suskunluktan çıkıyorsun. Daha neler duyacağız bakalım ?
Sevgiyle kalın.
