Sevgiyle yaklaşmak, -bundan doğal ne var ki, zaten böyle olması gerekiyor diyoruz öyle değil mi? Zaman içinde ben sevgiyle yaklaşıyorum derken, koşullarımı fark ettim: bu iş böyle olmalı, karşımdaki böyle davranmalı, şu iş nasıl bitmez.... Bu gerçek sevgi'miydi? Beraberinde, sevgiyle yaklaşmanın daha az yargılayarak, suçlayarak, karşılaştırmadan, olanın olmasına izin vererek, olanı olduğu hali ile severek, daha fazla anlayış olduğunu fark ettim... Sevgi de kabul var, sevgide olduğu gibi ve gerçekten karşılık beklemeden sevmek var. Sanırım her zaman bunları yapamayabiliriz... ama yaptığımızda büyük bir mutluluk ve hafiflik var.
Böyle yaklaşınca da, otomatik olarak karşımdaki olaylar/insanlar da bana yardımcı olabilmek için davranışa geçiyor ve tahmin ettiğimden çok daha hızlı işlerim çözülmeye başladı. Hatta, daha ötesi, çok güzel süprizler önünüze serpiliyor.
Her geçen gün, bunun büyük bir güç olduğuna daha fazla inanıyorum. Bir şeye başlamadan önce bir saniye düşünün, buna sevgiyle mi yaklaşıyorum ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder